09192281337

خريد اينترنتي سم آترازين

آترازین چیست ؟

خريد اينترنتي سم آترازين:

چه محصولاتی حاوی آترازین ها میباشند ؟

نحوه عملکرد آترازین ها به چه صورت میباشد ؟

آترازین ها از چه طریقی وارد بدن میشوند ؟

علائم و نشانه های برخورد جزئی با آفت کش ها به چه صورت میباشند ؟

چه اتفاقی برای آترازین ها ، زمانی که وارد بدن میشوند ، می افتد؟

آیا آترازین ها میتوانند باعث ایجاد سرطان شوند ؟

آیا تا به امروز ، تحقیقی در مورد عوارض غیر سرطانی آتزازین ها در بلند مدت انجام شده است ؟

آیا کودکان در مقایسه با بزرگسالان ، نسبت به آترازین ها از حساسیت بیشتری برخوردار میباشند ؟

در طبیعت چه اتفاقی برای آترازین ها می افتد ؟

آیا آترازین ها میتوانند تأثیری روی ماهی ها و سایر حیوانات موجود در حیات وحش داشته باشند ؟

آترازین چیست ؟

آترازین نام گروهی از علف کش هاي سیستماتیک و ساخته دست انسان ها میباشد ، که تریازین ها نامیده میشوند. آترازین ها یک علف کش از نوع کلروتریازین میباشند. از این نوع علف کش ها روی برگ های بلند علف های هرز در زمان جوانه زنی و بعد از آن استفاده مینمایند. این علف کش ها برای اولین بار در سال 1958 ثبت شدند.

خريد اينترنتي سم آرترازين:

قيمت محصولات شيميايي در شرايط حاضر با توجه به نوسانات ارز در كشور بسيار شكننده است و از اينترو نمي توانيم قيمت فروش محصولات آرترازين را در سايت قرار دهيم. براي دريافت قيمت خريد آرترازين و سفارش خريد اينترنتي و ارسال پستي اين محصول با شماره 09192281337 تماس بگيريد.

 

چه محصولاتی حاوی آترازین ها میباشند ؟

امروزه بیش از 300 محصول مختلف وجود دارد که همه آنها حاوی آترازین ها میباشند. بسیاری از این محصولات فقط توسط افراد حرفه ای مورد استفاده قرار میگیرند. برخی دیگر از آنها نیز میتوانند بدر محیط های مسکونی نیز کارایی داشته باشند. محصولاتی که حاوی آترازین ها میباشند ، معمولا میتوانند روی زمین های ورزشی ، خاک و پیاده رو ها نیز مورد استفاده قرار بگیرند. برخی دیگر از آنها را میتوان روی زمین های ذرت ( بعد از برداشت ) ، سورگوم، نیشکر ، ماکادامیا و گواوا نیز مورد استفاده قرار داد. محصولاتی که حاوی آترازین ها میباشند ، به شکل های مایع ، خاکه ، کنسانتره و اسپری های آماده به کار ، وجود دارند.

همواره قبل استفاده از آفت کش ها برچسب های موجود رویآنها را مطالعه نمایید تا از نحوه و اندازه استفاده مطلع شوید. زیرا این مواد شیمایی بر اساس درجه سمیت ، دسته بندی شده اند. یکی از مهمترین دلایلی که باید برچسبهای موجود روی آنها را مطالعه نمایید این است که ، اگر در معرض این مواد شیمیایی قرار گرفتید ، بتوانید با کمک های اولیه از وخیم شدن اوضاع جلوگیری نمایید. با این حال ، اگر سوالی در مورد نحوه استفاده از آفت کش ها داشتید ، میتوانید با افراد متخصص در این زمینه و یا سازمان های مربوطه ، مشورت نمایید.

نحوه عملکرد سم آترازین به چه صورت میباشد ؟

آترازین ها معمولا فتوسنتز گیاهان را تحت تأثیر قرار میدهند. ان مواد شیمایی از طریقه ریشه ها جذب میشوند و سراسر گیاه را در بر میگیرند . بدین صورت قسمت های تازه جوانه زده گیاه تحت تأثیر این مواد شیمایی قرار میگیرند و رشد آنها متوقف میشود. به همین شیوه گیاه خشک مشده و میمیرد. اثر این مواد شیمایی روی برگ های قدیمی تر نسبت به برگ های جدید بیشتر میباشد. آترازین ها تأثیری روی رشد رشیه گیاهان ندارند.

آترازین ها از چه طریقی وارد بدن میشوند ؟

اگر در زمان سمپاشی ، بیش از حد به آترازین ها نزدیک باشید ، این مواد شیمایی از طریق تنفس ، به راحتی وارد بدن شما میشوند. پوست و چشم نیز طرق دیگری هستند که آترازین ها از طریق آنها وارد بدن انسان ها میشوند. ممکن است کقدار ناچیزی از آترازین ها در آب های نوشیدنی و خوراکی ها نیز یافت شود. هر یک از آفت کش هایی که روی گیاهان مورد استفاده قرار میگیرند دارای آستانه تحمل میباشند. این آستانه صبر ، محدودیت های قانونی میباشند که توسط سازمان حفاظت از محیط زیست تنظیم شده اند و بدین وسیله ایمنی خوراکی ها را تضمین میکنند. آستانه تحمل : میزان مجاز استفاده از آفت کش ها در آب های نوشیدنی و خوراکی ها میباشد.

علائم و نشانه های برخورد جزئی با آفت کش ها به چه صورت میباشند ؟

زمانی که آترازین ها از طریق تنفس وارد بدن میشوند ، دارای درجه سمیت کمی میباشند. یکی از علائم برخورد با این آفت کش ها ، آبریزش بینی میباشد. خارش ، التهاب و قرمزی چشم نیز از علائم برخورد این مواد شیمایی زمانی که به چشم برخورد میکنند ، میباشد.

زمانی که آترازین ها به پوست برخورد میکنند ، علائمی چون التهاب پوستی ، خارش و سوزش ، پدیدار میشوند. آترازین ها نمیتوانند باعث ایجاد حساسیت های پوستی شوند. درجه سمیت این آفت کش ها زمانی که به پوست برخورد میکنند نیز ناچیز میباشد. این یعنی حتی اگر این مواد شیمایی بارها به پوست شما برخورد کنند ، نمیتوانند باعث ایجاد واکنش های آلرژیک شوند.

درجه سمیت آترازین ها زمانی که خورده میشوند نیز کم است. افرادی که بطور تصادفی و ناخواسته آترازین ها را خوردند دچار خونریزی بینی ، التهاب صورت ، ترشح بیش از حد بزاق و افتادگی پلک شده اند.

زمانی که مقدار کافی از آترازین ها به خورد موش ها داده شد تا تقریبا آنها را به حد مرگ بکشاند ، دچار اسپاسم ماهیچه ای ، عدم تعادل و کاهش تحرک شدند. مقدار کمی از آترازین ها سمی نمیباشد ، مگر اینکه مقدار زیادی از این مواد شمیایی وارد بدن شود.

چه اتفاقی برای آترازین ها ، زمانی که وارد بدن میشوند ، می افتد؟

آترازین ها به این راحتی ها از طریق پوست ، وارد بدن نمیشوند. بعد از اینکه به مدت 24 ساعت روی بدن اسنان ها قرار داده شدند ، چیزی در حدود 6% از دوز آنها اط طریق پوست ، وارد بدن شدند. بعد از اینکه وارد بدن شدند ، مقداری از آنها در کبد ، بیضه ها ، کلیه ، گلبول های قرمز و چربی ها مشاهده شد.

در آزمایشی که روی میمون ها انجام شد ، میزان آترازین موجود در خون ف در یک ساعت اول به حداکثر رسید. نیمه جان پلاسمای خون چیزی در حدود 4 ساعت میباشد. متابولیک های آترازین ها بین 2.8 ساعت تا 17.8 ساعت عمر میکنند.

آترازین ها معمولا توسط ادرار و مدفوع دفع میشوند. میزان دفع آترازین هادر یکی دو روز اول به حداکثر میرسد. دفع آترازین ها توسط مدفوع نیز در 2 الی 4 روز اول به حداکثر میزان خود میرسد. بعد از اینکه مقداری از آترازین ها به خورد موش ها داده شد ، 95% از آنها در طول یک هفته از بدن آنها خارج شد.

آیا آترازین ها میتوانند باعث ایجاد سرطان شوند ؟

آترازین ها نمیتوانند تأثیری روی ژن های انسان ها و حیوانات داشته باشند. موش های ماده ای که در معرض آترازین ها قرار گرفتند ، دچار تومورهایی در سینه شدند. با این حال طبق آزمایش ها و گزارش های موجود ، این تومورها بطور قطع ، نمیتوانند در اسنان ها نیز رخ دهند. دلیل این موضوع ، این است که سیستم های تولید مثلی موش ها با انسان ها متفاوت میباشند. به همین دلیل سازمان حفاظت از محیط زیست ، آترازین ها را در دسته مواد غیر سرطانزا قرار داده است.

سازمان جهانی بهداشت نیز طبق آزمایش هایی که روی عوامل سرطانزای انساننی انجام داده است ، آترازین ها را در دسته مواد غیر سرطانزا برای انسان ها قرار داده است. همچنین ساطمان غذا و دارو با همکاری سازمان جهانی بهداشت نیز ، آترازین ها را در دسته مواد غیر سرطانزا در انسان ها قرار داده اند.

آیا تا به امروز ، تحقیقی در مورد عوارض غیر سرطانی آتزازین ها در بلند مدت انجام شده است ؟

بعد از اینکه به مدت 14 روز ، 400 میلی گرم از آتزازین ها بصورت روزانه به خورد موش ها داده شد ، مشاهده شد که سلول های کبدی آنها تحت تأثیر این مواد شیمایی قرار گرفته اند. این موش ها در راه رفتن دچتر مشکل شدند و همچنین وزن زیادی را از دست دادند. همچنین 34 میلیگرم از آتزازین ها را به مدت یک سال به خورد سگ ها دادند ، که بعد از آن مدت قلب این حیوانات دچار ضربانات نامنظم شد. قلب این حیوانات بزرگ شد ، و مایعات موجود در غشاء آن ، نیز افزایش یافت.

موش ها نیز به مدت 5 ماه مقداری از آتزازین ها را همراه با آب نوشیدند. این آزمایش زمانی که آنها در سن8 هفتگی بودند ، شروع شد. بعد از 3 ماه نیمی از موش های موجود در هر گروه ، به جای غذای موش ، از وعده های غذایی پرچرب استفاده نمودند. موش هایی که مقداری از آتزازین ها را نوشیده بودن ، در زمان استراحت انرژی کمتری را مصرف میگردند. وزن آنها نیز افزوده و بدن آنها در برابر انسولین ها مقاوم شد. این اتفاق در حالی افتاد که میزان در جذب غذای و حتی فعالیت های آنها هیچ تغییری ایجاد نشده بود. وعده غذایی پرچرب توانست ، وزن موش ها را افزایش دهد و بدن آنها را در برابر انسولین ها مقاوم سازد.

مقداری از آتزازین ها به مدت 12 روز اما یک هفته بعد از شروع بارداری ، به خورد خرگوش ها داده شد . تعداد زاد و ولد این خرگوش ها در مقایسه با خرگوش هایی که آتزازین ها را دریافت نکرده بودند کاهش یافت. خرگوش های متولد شده نیز دارای استخوان بندی های ضعیف بودند.

موش هایی که مقدار کمی از آتزازین ها به خوردشان داده شده بود ، هیچ علائمی و نشانه مخربی روی سیستم تولید مثل آنها مشاهده نشد. با این حال مادر و توله های آن ، تا حدودی دچار کاهش وزن شدند.

موش های باردار نیز بعد از هفته سوم بارداری 100 میلی گرم از آتزازین ها به مدت 1 هفته به خورد آنها داده شد. بیشتر نوزادان آنها در مقایسه با زمانی که آتزازین ها به خورد مادر آنها داده نمیشود ، مردند.

در آزمایش دیگری ، به موش های باردار در هفته پایانی بارداری به مدت 5 روز 100 میلی گرم از آتزازین ها خورانده شد. توله های ماده ، خیلی زودتر از انتظار به سن بلئغ رسیدند. این اتفاق زمانی که 20 میلی گرم از آتزازین ها به خورد آنها داده میشد ، رخ نداد. زمانی که به مدت 4 روز مقدار 3.12 میلیگرم از آتزازین ها به خورد موش ها داده شد ، چرخه تولید مثل آنها به هم خورد. این اتفاق حتی برای موش هایی که به مدت 6 ماه مقدار 3.65 میلیگرم از آتزازین ها را مصرف میکردند نیز رخ داد.با این حال این مورد هیچ تأثیری روی حاملگی و تولید مثل موش ها نداشت.

طبق جدولی که توسط سازمان ححفاظت از محیط زیست تهیه شده است ، دوز مصرفی آتزازین ها در صورتی که 2.42 میلیگرم بصورت روزانه و به مدت 4 روز باشد ، میتواند سلامتی انسان ها را به خطر بیندازد. این نتایج بوسیله اثرات آتزازین ها روی هرمون های رنگدانه ساز بدست آمده اند. ان هرمون ها میتوانند تأثیرات مستقیمی روی رشد جنین داشته باشند.

بر اساس سایر تحقیق های به عمل آمده ، مقدار 0.1 میلی گرم از آتزازین ها بصورت مادام العمر ، نمیتواند تأثیری روی سلامتی انسان ها داشته باشد. اگر طبق انتظارات ، افراد در معرض مقدار کمی از آتزازین ها قرار بگیرند ، طبق گزارش سازمان حفاظت از محیط زیست ، این مواد شیمایی نمیتوانند عملکرد هرمون های موجود رد بدن انسان ها را دچار اختلال کنند.

علم اپیدمیولوژی ، همواره به دنبال آثار و علائم مواد شمیایی روی انسان ها و حیوانات میباشد ، تا بدین نتیجه برسد که آیا این مواد شیمایی میتواند تأثیرات مخربی روی افراد داشته باشند یا خیر. برخی از محقیقان فعال در این زمینه ، بررسی هایی انجام دادند تا نشان دهند که این مواد شیمایی میتواند تأثیری روی سلامتی افراد داشته باشد یا خیر. برخی از این تحقیقات بر این باور بودند که این مواد شیمایی روی سلامتی افراد تأثیر دارند ، اما برخی دیگر مخالف این نظریات بودند. این تحقیقات راه را برای بررسی های بشتر گشودند. با این حال ممکن است طی تحقیقات آتی ، خطرات برخورد با این مواد شیمایی ، مورد بررسی قرار گیرد.

مطالعاتی که در منطقه ای از تگزاس انجام شد ، نشان داد ، مادرانی که در مکان های نزدیک به آترازین ها زندگی میکنند ، در مقایسه با مادرانی که از چنین مکان هایی دور میباشند ، نوزادان آنها خیلی بیشتر دچار نقص مادر زادی در صورت و جمجمه میشوند.

همچنین تحقیقاتی روی ادرار زنان باردار در فرانسه انجام شد.آنها به منظور میزان برخورد آترازین ها ، یا متابولیک آنها ادرار این افراد را مورد آزمایش قرار دادند. رشد نوزادانی که مادر آنها در معرض آترازین ها قرار داشتند کاهش یافت. کعب سر نوزادانی که مادران آنها در معرض آترازین ها قرار داشتند نیز در مقایسه با مادرانی که دارای چنین شرایطی نبوده اند ، کوچک تر شده بود.

زنانی که در ایلینویز زندگی میکنند ، (استفاده از آترازین ها در آن نقاط به شدت بالاست ) در در مقایسه با زنانی که در ورمونت ( استفاده از آترازین ها در این نقاط کم میباشد ) زندگی میکنند ، خیلی بیشتر دچار بی نظمی در قاعدگی های ماهانه میشوند. در تحقیقی میزان آترازین های موجود در آب های ورمونت و ایلینویز ، اندازه گیری شدند ، 0.4 میلیونیوم گرم آترازین ها در آب های ورمونت و 0.7 میلینیوم گرم در آب های ایلینیویز یافت شد. در ایلینویز ، هرچه زنان آب بیشتری مینوشند ، تأخیر و بی نظمی در چرخه قائدگی آنها نیز بیشتر میشود.

گزارشی نیز در مورد سلامتی کشاورزانی که زیاد در معرض آترازین ها قرار دارند ، نیز نهیه شده است. کشاورزانی که از آترازین ها استفاده میکنند در مقایسه با آنهایی که اسستفاده نمیکنند ، خیلی بیشتر دچار خس خس های آلرژیک میشوند. زمانی که به آنها گفته شد ، خس خس های آلرژیک خود را گزارش دهید ، تعداد این گزارشات به شدت افزایش یافت.

طبق تحقیقات به عمل آمده ، افرادی که در معرض آترازین ها قرار میگیرند ، در مقایسه با سایر افراد ، خیلی بیشتر دچار مشکلات کلیوی میشوند. هرچه استفاده از آترازین ها بیشتر شود ، مشکلات کلیوی نیز افزایش پیدا میکند.

کشاورزانی که از آترازین ها در زمین کشاورزی خود استفاده میکنند ، در مقایسه با سایر کشاورز ها ، بیشتر در معرض ایجاد توده های بدنی قرار میگیرند.

آیا کودکان در مقایسه با بزرگسالان ، نسبت به آترازین ها از حساسیت بیشتری برخوردار میباشند ؟

تحقیقات نشان میدهند که حساسیت کودکان نسبت به آترازین ها در مقایسه با بزرگسالان ، بیشتر نمیباشد. با این حال ، به دلیل گذراندن دنیای کودکی و بازیگوشی های خاص خود ، احتمال برخورد کودکان با این مواد شیمیایی در مقایسه با بزرگسالان بیشتر میباشد. برای مثال : کودکان اغلب اوقات خود را روی سطوح سپری میکنند. به همین دلیل ممکن است دست های آلوده به مواد شیمایی را وارد دهان خود کنند.

در طبیعت چه اتفاقی برای آترازین ها می افتد ؟

آترازین ها توسط آب ، نور خورشید و میکروارگانیسم ها تجزیه مشوند. در نبود اکسیژن، نیمه جان آترازین ها میتواند تا 578 روز در آب دوام بیاورد. اما در آب هایی که در معرض نور خورشید قرار دارند ، این عدد به 168 روز میرسد. انتظار نمیرود که بعد از استفاده از آترازین ها ، بخارهای سمی تولید شده و در هوا پراکنده شوند. اگر در هوا قرار گیرند ، عمر نیمه جان آترازین ها 14 ساعت میباشد.

توانایی حل شوندگی آترازین ها در آب کم است. آترازین ها به این راحتی به ذرات خاک نمیچسبند در نتیجه انتقال آنها به سایر نقاط دور از ذهن میباشد. نیمه جان آترازین ها در خاک میتواند بین 60 الی 70 روز دوام بیاورد. سرعت تجزیه آترازین ها در خاک هایی که درجه اسیدی پایینی دارند ، هوای سرد و شرایط آب و هوایی گرم و خشک ، کاهش میابد. اگر هوا به شدت سرد باشد ، ممکن است آترازین ها نیز مقاوم شوند.

احتمال ورود آترازین ها به آب های سطحی و آب های زیر زمینی زیاد است. همچنین احتمال ورود آنها به سیستم آب رسانی شهری نیز وجود دارد. به همین دلیل در صورت مشاهده موارد مشکوک میتوانید با شرکت آب و فاضلاب شهر خود تماس بگیرید.

آترازین ها توسط ریشه ها جذب میشوند و به ساقه و برگ گیاه نیز منتقل میشوند. آترازین ها نمیتوانند به شاخ و برگ گیاهان بچسبند در نتیجه همراه با آب از گیاه جدا میشوند. عمر نیمه جان آترازین ها روی شاخ و برگ گیاهان 13 روز میباشد. زمانی که آترازین ها را روی چمن ها مورد استفاده قرار میدهند ، بسته به فرمولاسیون نیمه جان آترازین ها بسته به نوع فرمولاسیون آنها میتواند بین 5 تا 9 روز دوام بیاورند. آترازین ها معمولا در قسمت های در حال رشد گیاه جمع میشوند. از زمانی که گیاه به شکل بذر است تا زمانی که یک گیاه کامل میشود ، آترازین ها به شدت برای آنها سمی میباشد.

آیا آترازین ها میتوانند تأثیری روی ماهی ها و سایر حیوانات موجود در حیات وحش داشته باشند ؟

درجه سمیت آترازین ها برای ماهی ها کم تا متوسط میباشد. درجه سمیت آترازین ها برای بیمهرگان آب شیرین و بی مهرگان دریایی و میگوها به شدت زیاد میباشد. این مواد شیمایی همچنین برای کک های آبی نیز به شدت خطرناک میباشند.

برخورد جزئی با این آفت کش ها برای زنبورهای عسل نیز خطرناک نمیباشد. همچنین درجه سمیت آترازین ها برای کرم های خاکی نیز کم است.

آترازین ها مقدار کمی از آرتزین ها در کوتاه مدت توسط اردک ها و بلدرچین خورده شوند ، چندان خطری آنها را تهدید نمیکند. اگر اردک ها برای مدت طولانی ، 225 میلیگرم از این مواد شیمیایی را بخورند ، تعداد تخم گذاری ها و جوجه های زنده آنها ، کاهش میابد.

دوزیستان نیز اگر برای مدت طولانی در معرض این مواد شیمایی قرار بگیرند ، ممکن است خطرات زیادی جان آنها را تهدید کند. بر اساس چندین مطالعه صورت گرفته بر روی بقا ، رشد و تولید مثل دوزیستان ، نشان داده شد که این مواد شیمایی تأثیر بسزایی روی زندگی دوزسیتان دارند. با این حال درجه سمیت آترازین ها برای گونه های مختلف دوزیستان نیز میتواند کم یا زیاد باشد.

در ماهی ها ، دوزیستان ، گیاهان دریایی و بی مهرگان آبزی ، زمانی که آترازین ها در بدن آنها تجزیه شدند ، نشان داده شد که درجه سمیت مواد شیمایی حاصل از تجزیه خیلی کمتر از آترازین ها میباشد. اما مواد تجزیه شده حاصل از آترازین ها به اندازه خود آترازین برای پرندگان و پستانداران سمی میباشند.

سازمان حفاظت از محیط زیست ، طی آزمایشاتی بر اساس نحوه استفاده از آترازین ها ، میزان سمیت آنها را مشخص کرده است. نتایج بدین صورت بود که در زمان استفاده از این مواد شیمایی ، ممکن است موجودات " غیر هدف " نیز در معرض آترازین ها قرار بگیرند و سلامتی آنها به خطر بیفتد.

سازمان حفاظت از محیط زیست به این نتیجه رسید که چیزی در حدود 42 تا 59 گونه از پرندگان وجود دارند که ممکن است سلامتی آنها بعد از برخورد با آترازین ها به خطر بیفتد.5 نمونه از گونه های پرندگان نیز زمانی که در معرض آترازین ها قرار گرفتند ، تعداد لانه سازی و تولید مثل آنها کاهش یافت. همچنین این سازمان به این نتیجه رسید که ، اگر پستانداران برای طولانی مدت در معرض آترازین ها قرار بگیرند ، ممکن است سلامتی آنها در بلند مدت به خطر بیفتد. اگر فاصله پستانداران کوچک با آترازین ها کمتر از 250 فوت باشد ، ممکن است به راحتی در معرض این مواد شمیایی قرار بگیرند و سلامتی آنها به خطر بیفتد.

حتی اگر مقدار کمی از این مواد شمیایی شسته شود و یا آسپری شوند ، گیاهان اطراف ما نیز میتوانند در معرض آترازین ها قرار گرفته و آسیب ببینند . ازمان حفاظت از محیط زیست طبق بررسی ها و تحقیقات انجام شده روی گیاهان آبزی ، به این نتیجه رسید که این گیاهان میتوانند بطور نا خواسته در معرض آترازین ها قرار بگیرند و از بین بروند. این موضوع حتی برای زمانی که مقدار کمی از آترازین ها مورد استفاده قرار میگیرند صدق میکند ، زیرا این مواد شیمایی میتواند به ذرات موجود در خاک بچسبند. آسیب دیدن گیاهان " غیر هدف " میتواند روی اکوسیستم آبزیان نیز اثرات مخربی بگذارد.

سازمان حفاظت از محیط زیست ، تحقیقاتی انجام داد که میزان تأثیر آترازین ها در بلند مدت را روی ماهی ها مشاهده نماید. بعد از اتمام آزمایش به این نتیجه رسیدند که آترازین ها به هر مقداری که باشند ، میتوانند آثار مخربی روی اکوسیستم آبزیان داشته باشند.

معمولا آترازین ها نمیتوانند در بدن حیوانات تجمع کنند.

http://npic.orst.edu/factsheets/atrazine.pdf

 

مقالات مرتبط

مطالب مهم

در حال بارگذاری ...